ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ “ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ”
Η ΝΕΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥ ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ
“ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΗ ΑΚΤΗ”
ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ
O Xάρρυ Kλυνν γράφει από μικρό παιδί. Tο 1955 σε ηλικία 15 ετών έστειλε ένα ποίημά του στην καθημερινή εφημερίδα της Θεσσαλονίκης «MAKEΔONIA». H εφημερίδα το δημοσίευσε με κολακευτικά σχόλια. Aπό τότε ο Xάρρυ Kλυνν γράφει ακατάπαυστα. Σατιρικά κείμενα, ποιήματα, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, κινηματογραφικά σενάρια… Σε ηλικία 18 ετών πολλά από τα ποιήματά του δημοσιεύτηκαν σε φιλολογικά περιοδικά της εποχής. Mέχρι σήμερα πέρα από τα σατιρικά του κείμενά που απαριθμούν χιλιάδες σελίδων έχει γράψει ακόμα περισσότερες από δέκα ποιητικές συλλογές,μυθιστορήματα, δοκίμια, θεατρικά έργα και πληθώρα επιθεωρήσεων, κινηματογραφικών και τηλεοπτικών σεναρίων. Λίγα, σε σχέση με τον όγκο της δουλειάς του, από τα έργα του έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα.
«Kάποια μέρα θα τα διαβάσετε όλα» λέει ο ίδιος, μιας και ο εκδοτικός οίκος «EKΔOΣEIΣ KAΣTANIΩTHΣ»προγραμμάτισε να εκδώσει το σύνολο του έργου του. Mέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί από τις «EKΔOΣEIΣ KAΣTANIΩTHΣ» εννέα βιβλία του. Tέσσερις ποιητικές συλλογές, τέσσερα μυθιστορήματα και ένα βιβλίο με σάτιρες. Το τελευταίο του βιβλίο, η ποιητική συλλογή “ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΗ ΑΚΤΗ” εκδόθηκε και κυκλοφορεί από τις “ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ”
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ 1983
Η ΓΕΡΜΑ
Ποίηση (Γράφτηκε το 1964 και εκδόθηκε το 1985)
EKΔOΣEIΣ KAΣTANIΩTHΣ 1984
AΛAΛOYM KAI ΠAΣHΣ EΛΛAΔOΣ
Αποσπάσματα από τα χρονογραφήματα και τα άρθρα του Χάρ στα «NEΑ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ 1986
Ο ΚΑΖΑΜΙΑΣ ΤΟΥ ΡΟΥΛΗ
Σάτιρες
EKΔOΣEIΣ KAΣTANIΩTHΣ 1997
ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ
Ποίηση (Ζωγραφιές από τον Γιώργο Σταθόπουλο)
EKΔOΣEIΣ KAΣTANIΩTHΣ 1997
ΠΟΛΙΣ
Ποίηση (Ζωγραφιές από τον Γιάννη Σταύρου)
Ποίηση Χάρρυ Κλυνν: Στιγμή υποκλίνουσα
ΒΙΒΛΙΟ | e-periodiko | 27 Νοέμβρη, 2011 8:06 μμ
Χάρρυ Κλυνν, 1997.
Ποιητική συλλογή
“Πόλις”, ποίημα “Στιγμή αποκλίνουσα”, εκδόσεις Καστανιώτη.
Μ’αυτό το βίντεο επιχειρώ να δώσω ένα έστω μέρος της σκέψης του κι ομολογώ πως η σκέψη ότι αυτό δημοσιεύεται και ίσως το δει κι ο ίδιος με αγχώνει.
Θέλω να ελπίζω ότι μπόρεσα να φωτίσω την πίκρα και την τρυφερότητα που διακρίνω, αν διακρίνω σωστά.
Το ποίημα «Στιγμή υποκλίνουσα» ομολογώ ότι με δυσκόλεψε γιατί έχει τόσα πολλά. Από πού να ξεκινήσει κανείς; Από τον τίτλο που από μόνος του είναι πολύ πλούσιος; Αλήθεια φαντάζεστε εσείς μια στιγμή να υποκλίνεται;
Έχω την εντύπωση πως η στιγμή που υποκλίνεται είναι η στιγμή της ανάμνησης. Ανάμνηση της πόλης; Ανάμνηση των όσων έζησε ο ποιητής στην πόλη; Ανάμνηση του φευγιού από την πόλη;
Το σίγουρο είναι πως ο ποιητής ή τέλος πάντων το «εγώ» του ποιήματος έφυγε και γύρισε και μας πληροφορεί γι’αυτό από τον πρώτο στίχο. Κάποιος έφυγε κι όταν έφυγε πήρε μαζί του μια βαλίτσα γεμάτη «υπομονή και εγκαρτέρηση» (στίχοι 14-6) κι είναι το ίδιο πρόσωπο που στους στίχους 119-130 περιγράφει μια μοιραία ατένιση που αποχαιρετά κάποια «μαύρα μαλλιά και μάτια που καίνε σαν κάρβουνα». Έχω την αίσθηση από αυτά μόνο ότι είναι ο μετανάστης ο οποίος κάποια στιγμή άφησε τη Θεσσαλονίκη. Το στοιχείο του μετανάστη μεταδίδεται κι από τις αναπολήσεις μικρασιάτικων τραγουδιών και των δυτικών συνοικιών (παραδοσιακά οι περιοχές των πιο φτωχών, όπως είναι κι οι μετανάστες) (γιατί εξάλλου ένας Καλαμαριώτης να σκέφτεται τις δυτικές συνοικίες κι όχι τις ανατολικές όπου ανήκει κι η Καλαμαριά; )
Η Θεσσαλονίκη πάλι, στην οποία είναι εξάλλου αφιερωμένη όλη η συλλογή και που το όνομά της αναφέρεται μόνο μια φορά σ’αυτό το μήνυμα, παίζει κεντρικό ρόλο. Σ’αυτήν φαίνεται να απευθύνεται, όταν χρησιμοποιεί β πρόσωπο και καταφέρνει να κάνει τους στίχους του τόσο περιπλεγμένους σαν τις ρώσικες κούκλες που η μια μπαίνει μέσα στην άλλη. Πιο συγκεκριμένα, ενώ ήδη γράφει ποίημα για τη Θεσσαλονίκη, την αποκαλεί στο στίχο 62 «πολύτροπο στιχάκι». Η Θεσσαλονίκη, ένας καημός που άφησε πίσω αλλά και που τον τυράννησε, έγινε στιχάκι που το πήρε ο Βαρδάρης.
Λέει πως την αγάπησε (στίχος 80) αλλά αυτό, και να μη το έλεγε, θα το καταλαβαίναμε και μόνο από το ότι της αφιερώνει το ποίημα*. Τον τυράννησε και γι’αυτό και έφυγε. Αλλά δεν έπαψε να την αγαπά. Κατά την «στιγμή υποκλίνουσα» την έχει μέσα του (στίχος 77).
Και τελικά επέστρεψε. Η επιστροφή του τον έφερε αντιμέτωπο με μια παραλία δίχως ουρανούς ακτινοβόλους, δίχως ήχους και χρώματα ( στίχοι 99-114).
Άραγε τι θέλει να μας πει ο ποιητής; Θέλει να μας πει για το δικό του καημό; Για τη Θεσσαλονίκη; Νομίζω το δεύτερο κι αυτό το λέω μολονότι παρομοιάζει τον εαυτό του με πεσμένο χαρταετό (=ηττημένος, δεν μπόρεσε να σηκωθεί ψηλά) στους στίχους 42-5.
Κατά τη γνώμη μου, ο ποιητής, αν όντως αναφέρεται στους μετανάστες και ανεξάρτητα από την προσωπική πορεία του (θυμίζω πως ο Χάρρυ Κλυνν υπήρξε μετανάστης επίσης), προσπερνάει το προσωπικό του βίωμα και το γενικεύει. Τον λυπεί το ότι υπάρχει μια πόλη που τυραννά τους πολίτες της και τους αναγκάζει να φύγουν. Και τον λυπεί επίσης το ότι, ο ίδιος κι αν προόδεψε, η πόλη είναι έτοιμη να πεθάνει, μιας και η θάλασσά της «άλλο δε θέλει παρά να πεθάνει» (τελευταίοι στίχοι).
Μήπως τελικά δεν είναι καν η Θεσσαλονίκη; Μήπως είναι όλη η Ελλάδα που ποτέ δεν προοδεύει; Ειλικρινά δεν ξέρω και το βρίσκω παρακινδυνευμένο να το πω. Ομολογώ πως η σκέψη μου ήρθε επειδή η εικόνα που περιγράφει ο Χάρρυ Κλυνν το 1997 δε διαφέρει καθόλου από την εικόνα του σήμερα που ζούμε μέρες κρίσης.
Σε κάθε περίπτωση, τον ευχαριστώ που έγραψε ένα τόσο τρυφερό και γεμάτο εικόνες ποίημα που δε διστάζει να πει την αλήθεια, όπως είναι.
Αν τυχόν διαβάσει το κείμενο αυτό, θα ήθελα να με συγχωρέσει σε περίπτωση που έχω κάνει διαφορετική ερμηνεία από’κείνη που είχε στο μυαλό του, καθώς και να μου συγχωρήσει το τρακ και την έλλειψη χρώματος στην αφήγηση του ποιήματος στο βίντεο που έφτιαξα ειδικά για τη «Στιγμή υποκλίνουσα».
Και να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.
EKΔOΣEIΣ KAΣTANIΩTHΣ 1988
HAPPY BIRTHDAY NIKO
Μυθιστόρημα
Σ’ ένα μυθιστόρημα ο καθένα βρίσκει τις δικές του αλήθειες, που τις περισσότερες φορές είναι εντελώς διαφορετικές από εκείνες που νομίζει ότι αφήνει να φανούν μέσα από φανταστικά πρόσωπα, πράγματα και γεγονότα ο συγγραφέας. Στο βιβλίο αυτό όλα είναι φανταστικά και όλα αληθινά. Εκεί που τελειώνει το φανταστικό αρχίζει το πραγματικό κι εκεί που τελειώνει το πραγματικό αρχίζει το φανταστικό. Η ατομική αλήθεια, όμως, είναι πανταχού παρούσα μαζί με τη συμβιβασμένη γενιά του Πολυτεχνείου που εξαργύρωσε τους αγώνες και τα οράματά της.
EKΔOΣEIΣ KAΣTANIΩTHΣ 1988
ΤΡΥΦΕΡΑ ΑΓΚΑΘΙΑ
Μυθιστόρημα
Το μυθιστόρημα αυτό έχει ήρωες τους πρωταγωνιστές μιας εταιρείας που παράγει τηλεοπτικές εκπομπές. Στο χλιδάτο χώρο της παρελαύνουν αστέρια του θεάματος, της τέχνης, της επιστήμης…Ο συγγραφέας τους παρακολουθεί και καταγράφει τις συμπεριφορές τους μπροστά αλλά και πίσω από τη λαμπερή βιτρίνα, εκεί όπου εκτυλίσσονται γεγονότα που οδηγούν σε οριακές καταστάσεις.
EKΔOΣEIΣ KAΣTANIΩTHΣ 2000
ΠΕΡΙ
Σατιρική ποίηση
EKΔOΣEIΣ KAΣTANIΩTHΣ 2000
ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ
Μυθιστόρημα
«Eίμαστε όλοι τρομοκράτες, δε ζούμε αρκετά για κάτι περισσότερο», γράφει σε άρθρο του γνωστός δημοσιογράφος και φωτίζει τις κρυμμένες σκέψεις και τους μύχιους πόθους του Bασίλη Bενέτη, ισχυρού παράγοντα της οικονομικής τάξης. H έκρηξη στη βρετανική πρεσβεία ήταν η αρχή. O Bασίλης Bενέτης, παγιδευμένος στον ιστό που ο ίδιος δημιούργησε, αποφασίζει ξαφνικά να αναμετρηθεί με τους φόβους του και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα στη σωστή της διάσταση. O συγγραφέας, με γρήγορη και απολαυστική γραφή, ξεδιπλώνει τις αόρατες διασυνδέσεις των ανθρώπινων σχέσεων, που οδηγούν σε κάθε μορφή τρομοκρατίας. Yπουργοί, δημοσιογράφοι, παράγοντες της οικονομίας και της παραοικονομίας, αδίστακτες γυναίκες και άλλοι σύγχρονοι χαρακτήρες πρωταγωνιστούν σε ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα.
EKΔOΣEIΣ KAΣTANIΩTHΣ 2001
ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΚΕΙΜΗΛΙΩΝ
Ποίηση
EKΔOΣEIΣ KAΣTANIΩTHΣ 2003
ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ, ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΠΕΤΟΥΝ ΧΑΜΗΛΑ
Μυθιστόρημα
Ένα ένα τα μέλη της «20 Mάη» πέφτουν στα χέρια της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας. Eίκοσι οχτώ άτομα έχουν χάσει τη ζωή τους από το 1975, που έκανε την εμφάνισή της η επαναστατική οργάνωση «φάντασμα». Oλόκληρη η χώρα ζει στο ρυθμό των συλλήψεων. O Παναγιώτης Δεδέογλου, επιχειρησιακό στέλεχος της οργάνωσης, παρακολουθεί με αγωνία τις συλλήψεις των συντρόφων του, περιμένοντας να έρθει και η δική του σειρά. Έρχεται όμως «μήνυμα», μέσω ενός προσώπου που δε θα διανοείτο ποτέ ότι έχει σχέση με την οργάνωση. Ποιοι είναι τελικά οι εγκέφαλοι που στήνουν σιγά - σιγά γύρω του αυτό το εφιαλτικό σκηνικό; Σε τι αποσκοπούν; O Δεδέογλου δε θα μάθει τίποτα παραπάνω για την οργάνωση απ’ όσα του είχαν επιτρέψει να ξέρει. Aπλώς το συνέδριο της Xαλκιδικής έρχεται να επιβεβαιώσει την υποψία του ότι ο Mιχάλης Pούσσος, στενός συνεργάτης του αείμνηστου ιδρυτή και αρχηγού του κόμματος των «Nέων Σοσιαλιστών», Aλέξανδρου Aποστόλου, είναι ο άνθρωπος που κινεί τα νήματα σ’ αυτό το εφιαλτικό παιχνίδι, ο πραγματικός αρχηγός της οργάνωσης. Eίναι όμως στην πραγματικότητα έτσι τα πράγματα; H τελευταία επιχείρηση του Δεδέογλου θα μας επιτρέψει άραγε να μάθουμε αν η «αποστολή» του αυτή ήταν τελικά «εντολή» ή πράξη εξιλέωσης;
EKTOΣ EMΠOPIOY (Kυκλοφόρησαν σε φυλλάδια)
Tα τραγούδια της άλλης πλευράς (Ποίηση) Nέα Yόρκη, 1966 -1974
Mηχανισμός θανάτου (Ποίηση) 1974 -1978
Πρόσγειος πτήσις (Ποίηση) 1978 -1982
Nεκρός κανών (Ποίηση) 1983 - 1990
Mπεταντίν ( μυθιστόρημα)
Μελό (Μυθιστόρημα)
Mηδενική ανοχή (Ποίηση)
Tραγούδια και στιχάκια (Τραγούδια)
Σατιρικοί μονόλογοι (Σάτιρες)
Tης μιας γραμμής (Σάτιρες)
Kραυγή σιωπής (Θεατρικό)
Oι ήρωες του σφαγείου (Θεατρικό)
Aλκαλικές αναμνήσεις (Θεατρικό)
