O Xάρρυ Kλυνν, γιος του ζωγράφου Nίκου Tριανταφυλλίδη μεγάλωσε μέσα στο χώρο των χρωμάτων. H σχέση του με τον εικαστικό χώρο είναι σχεδόν ερωτική. Oι μεγαλύτεροι Έλληνες ζωγράφοι είναι προσωπικοί του φίλοι και σ’ αυτούς μόνο έδειχνε τα έργα που τα ζωγράφιζε. «Για μένα η ζωγραφική είναι ξεκούραση» συνηθίζει να λέει…
Έχει ζωγραφίσει πάνω από εκατό έργα. Άλλα με τον κλασικό τρόπο και άλλα με τη βοήθεια του ηλεκτρονικού υπολογιστή. O πολύ αγαπητός φίλος του, ο ζωγράφος Γιώργος Σταθόπουλος και πολλοί άλλοι φίλοι του από τον εικαστικό χώρο επανειλημμένως τον είχαν προτρέψει να παρουσιάσει τα έργα του για να δει ο κόσμος και την άλλη του πλευρά. Έτσι τον Mάρτιο του 1998 αποφασίζει να παρουσιάσει στον «Eικαστικό κύκλο» την πρώτη του έκθεση με τον γενικό τίτλο «KOKKINH ΓPAMH»
Σαράντα δύο έργα φιλοτεχνημένα με τη βοήθεια του ηλεκτρονικού υπολογιστή. H έκθεση έτυχε θερμής υποδοχής και πολλές πόλεις της Ελλάδας ζήτησαν να φιλοξενήσουν την έκθεση αυτή, κάτι όμως που δεν ήταν εκ των πραγμάτων κατορθωτό λόγω των πολλαπλών υποχρεώσεών του στο θέατρο.
ΕΚΘΕΣΕΙΣ
* Πρώτη ατομική έκθεση:1998 στον «Εικαστικό Κύκλο» στην Αθήνα (35 έργα μικρών και μεγάλων διαστάσεων φιλοτεχνημένα με ηλεκτρονικό υπολογιστή). Τίτλος έκθεσης: «Κόκκινη Γραμμή».
* Δεύτερη ατομική έκθεση: Τον Δεκέμβριο του 2008 παρουσιάζει στο πατάρι του βιβλιοπωλείου «Ιανός» στη Θεσσαλονίκη 32 επιλεγμένα έργα (ακρυλικά και μεικτές τεχνικές σε καμβά), με τον τίτλο «Με τα χρώματα του Χάρρυ».
* Τρίτη ατομική έκθεση: 7-22 Ιουλίου 2009 στο Πλωμάρι Λέσβου, στην «Αίθουσα Τέχνης Βενιαμίν ο Λέσβιος», με 20 έργα μεγάλων κυρίως διαστάσεων (ακρυλικά και μεικτές τεχνικές σε καμβά). Τίτλος της έκθεσης: «Με το χέρι στην καρδιά».
* Τέταρτη ατομική έκθεση: 12-25 Νοεμβρίου 2009 στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, στην «Πολυχώρος τέχνης REMEZZO», με 50 έργα μικρών και μεγάλων διαστάσεων (λάδια, ακρυλικά και μεικτές τεχνικές σε καμβά). Τίτλος της έκθεσης: «Μεταμεσονύκτιος Παράστασις»
* Πέμπτη ατομική έκθεση: 14 Απριλίου-8 Μαΐου 2010 στην ART GALLERY της Αθανασία Πεφτουλίδη, Σκρα 2-4, Αλεξανδρούπολη 68100, 35 πίνακες μεγάλων και μικρών διαστάσεων (λάδια, ακρυλικά και μεικτές τεχνικές σε καμβά). Τίτλος της έκθεσης: «Θίασος Χρωμάτων».
* Πέμπτη ατομική έκθεση: 17-28 Μαΐου 2010 στην F GALLERY Καρδίτσα 20 πίνακες μεγάλων και μικρών διαστάσεων (λάδια, ακρυλικά και μεικτές τεχνικές σε καμβά). Τίτλος της έκθεσης: «Σκονισμένη ακτή»
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ « ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ » ΣΤΟΝ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΚΥΚΛΟ
Τα χρώματα πάντα με πείραζαν, πάντα με τυραννούσαν. Μικρός έβλεπα πίσω τους σκιές, άκουγα φωνές και ανάσες… Τρόμαζα! Έπαιρνα τότε τα πινέλα του πατέρα μου και τ’ ανακάτευα. Ήταν σα να ’θελα να συμφιλιωθώ μαζί τους, να τα ξορκίσω, αλλά δεν τα κατάφερνα. Οι σκιές, οι φωνές και οι ανάσες πάντα μ’ ακολουθούν… Το κίτρινο του Θεού που λέω στα βιβλία μου, το μπλε, το κόκκινο και το μαύρο… Ενήλικη προσπάθεια συμφιλίωσης με τα χρώματα θα ονόμαζα, λοιπόν, αυτή τη δουλειά μου. Μόνο που τώρα ήταν Ο ηλεκτρονικός υπολογιστής και το… ποντίκι! Αλλά το κίτρινο πάλι κίτρινο είναι και οι ανάσες και οι φωνές το ίδιο πάλι ακούγονται…
Χάρρυ Κλυνν
Μάρτιος 1998
ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΝΤΕ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ
Του Μάνου Στεφανίδη
Επιμελητή της Εθνικής Πινακοθήκης
Ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης ζωγραφίζει από το 1958. Έχει, δηλαδή, συμπληρώσει σαράντα χρόνια σιωπηλής εικαστικής έρευνας. Παράλληλα γράφει ποίηση, αλλά και πρόζα. Αν μάλιστα λάβει υπόψη κανείς το ευρέως δημοσιοποιημένο και ευρύτατα αποδεκτό σατιρικό του έργο, θα δυσκολευτεί να βρει άλλη, ανάλογη, περίπτωση στον ελληνικό χώρο με μόνη εξαίρεση τον Μποστ. (Δ. Δημητράτου: Ο Χάρρυ Κλυνν και η Εθνική συναίνεση περ. ΑΝΤΙ τεύχος 308, 17/1/1986, σελ 30)
Έτσι ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης, όπως εξάλλου και ο Μέντης Μποστατζόγλου λόγω της πολύμορφης εκφραστικότητας που τον χαρακτηρίζει, διστάζει να διεκδικήσει ένα συγκεκριμένο τίτλο ή ρόλο. Αυτό είναι και το μεγάλο αμάρτημά του. Σ’ έναν τόπο προκαθορισμένων ρόλων και προσημαδεμένης τράπουλας, η ανεξαρτησία ως προς την έκφραση και το πολυσχιδές ως προς τις δραστηριότητες τιμωρούνται.
Σου λέει ο άλλος και ζωγράφος και συγγραφέας; Βλέπετε οι πάντες έχουν την προσωπική τους μιζέρια ως απόλυτο μέτρο αξιών.
Έτσι σ’ έναν τόπο που κυβερνούν οι μέτριοι και που προωθούνται οι
«τακτοποιημένοι» και οι μονοδιάστατα δεδηλωμένοι, είναι μοιραίο οι αναρχικοί της ευαισθησίας και οι ανήσυχοι της ετερότητας, αναγκαστικά να απολακτίζονται. ‘Όλα κι όλα: η πολυμέρεια πρέπει να παταχθεί γιατί δημιουργεί ανησυχία στους εφησυχάζοντες και τους ολιγαρκείς. Η τέχνη όμως τα θέλει όλα. Τα διεκδικεί όλα. Όλα ή τίποτα. Κι αν κάτι σιχαίνεται αυτό είναι η συναισθηματική μιζέρια. Α, το ορθό να λέγεται. Στον τόπο μας το «μπράβο» είναι κολάσιμο, και αυτός που χαίρεται με τη χαρά του δημιουργού και αντλεί δύναμη από τη δύναμή του, κολαστέος! Δίκαια πράγματα. Μπράβο λοιπόν στον Βασίλη Τριανταφυλλίδη, αυτόν τον ανήσυχο και ρέκτη δημιουργό. Μπράβο και εν επιγνώσει όλων των συνεπειών του νόμου και των πειθαρχικών κωδίκων. Όλων των επαγγελματικών φορέων και πάντων των διανοουμένων κατ’ επάγγελμα που προφανώς βλέπουν με καχυποψία έναν παρείσακτο. Όμως ο Τριανταφυλλίδης, σοβαρός από άποψη και αντισοβαροφανής από παρόρμηση ακολουθώντας προσωπικούς δρόμους έρευνας, έχει οδηγηθεί σε εικαστικές λύσεις εξαιρετικού ενδιαφέροντος.
Ο καλλιτέχνης ζωγραφίζει τα τελευταία χρόνια μ’ εκφραστικό μέσο το mouse και την οθόνη του PC. Και δε θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι στο χώρο αυτό ο Τριανταφυλλίδης δημιουργεί ένα ξεχωριστό μορφότυπο, μιαν αντιακαδημαϊκή, πρωτογενή εικονοποιία. Και μάλιστα με προσωπικές πατέντες και φόρμουλες που ξαφνιάζουν τους «ειδικούς» ώστε να αναδεικνύεται ο ίδιος σε «ηλεκτρονικό Θεόφιλο». Κι όμως. Ο Τριανταφυλλίδης παρά την βαθύτατη λαϊκή ψυχοσύνθεσή του, ως δημιουργός παραμένει έντεχνος, αυστηρά ελεγχόμενος, αυστηρά αντιλαϊκιστής. Και μάλιστα επιλέγοντας τον πιο οξύ τρόπο για ν’ αντιπαρατεθεί προς τη λαϊκίζουσα υστερία της εποχής: τη βωμολοχία που καταγγέλλει τη μικροαστική υποκρισία – όσον αφορά τη σατιρική πρόζα – και τις πειραματικές μορφές εικαστικού λόγου που λοιδορούν το εφησυχασμένο γούστο των νεόπλουτων – όσον αφορά στη ζωγραφική . Προσωπικά βρίσκω άμεση σχέση ανάμεσα στις δύο αυτές δραστηριότητές του. Φερ’ ειπείν στις συνθέσεις «Δωμάτιο με δύο πίνακες» και«Διάλογος με κάδρο» το χιούμορ του τίτλου περνά στο χιούμορ της μορφής και με την έννοια που μπερξονικού γέλιου απογειώνει το περιεχόμενο της εικόνας.
Ο Τριανταφυλλίδης μεταφέρει το οπτικό προϊόν από τον υπολογιστή στον μουσαμά διατηρώντας αλώβητη την ηλεκτρονική πληροφορία, αλλά και αλώβητο το ήθος της εικόνας. Ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης ή απλά ο κοσμαγάπητος Χάρρυ Κλυνν, εκτός από «γελωτοποιός της Ρωμιοσύνης» (όπως τον ονομάζει ο Κ. Γεωργουσόπουλος) είναι και ζωγράφος! Φοβερό ολίσθημα! Ένας τόσο επιτυχημένος σατιρικός (ηθοποιός, σκηνοθέτης, μίμος, τραγουδιστής κ.λ.π.) να γράφει ποίηση και να ζωγραφίζει πίνακες.
Στην Ελλάδα των φοβισμένων και των μετρίων – το είπαμε ήδη – μια τέτοια υπερβολή μπορεί να εκληφθεί ως ύβρις. Ύβρις προς την αισθητική των δειλών και προς την αποστειρωμένη τέχνη όσων στερήθηκαν της δωρεάς. Ο Χάρρυ Κλυνν είναι όμως ένας πληθωρικός, χαρισματικός, αταξινόμητος δημιουργός εκτός τρεχουσών συνταγών αλλά εντός της ουσίας της έκφρασης. Είναι πρωτίστως έναπλάσμα πολιτικό που αντιλαμβάνεται την τέχνη ωςκοινωνικό και δημοκρατικό καθήκον. Στην προσωπική του ζωή παρουσιάζεται μάλλον μελαγχολικός – άλλη μια ομοιότητα με τον Μποστ – και λιγομίλητος. Οι παλιότεροι πίνακές του σφραγίζονταν από την οργιώδη διάθεση των επιθετικών χρωμάτων. Η νέα δουλειά του είναι προϊόν τεχνολογίας, έμπνευσης, πειραματισμού και… ξεροκεφαλιάς. Επειδή μάλιστα δεν ανήκει σε σχολές ούτε χρωστάει σε δασκάλους, έχει την άνεση να καταπιάνεται με πράγματα ακραία και να επιτυγχάνει.
Ο κύριος Βασίλης Τριανταφυλλίδης.
Ο φίλος μου.
Ο άνθρωπος που ζωγραφίζει για να μην κάνει πόλεμο.
Μάνος Στεφανίδης
Μάτιος 1998
ΠΛΑΝΟΔΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ
Χάρρυ Κλυνν, εσύ που μας αποκάλυψες τον κόσμο των πλανοδίων πωλητών… Πατάτες… Πατάτες… Που συνέλαβες τους περαστικούς ήχους, τους ήχους των φωνών της πόλης με την σκωπτική σου διάθεση, τώρα μας αποκαλύπτεις και με τον χρωστήρα σου, που μπορεί να είναι τα δάχτυλά σου ή ένα κουρελάκι, την δύναμη του αυθορμήτου.
Ο Φήμιος ο αοιδός παρακαλεί τον Οδυσσέα όταν σκότωσε τους μνηστήρες, φοβούμενος μην σκοτώσει κι αυτόν λέει «Γονούμαι σε Οδυσσεύ, αυτοδίδακτος ειμί» .
Ο αυτοδίδακτος ήταν ιερός, θεόπνευστος, αυθεντικός. Δεν μιμείται, δημιουργεί. Γι αυτό Χάρρυ καλά κάνεις και ζωγραφίζεις. Ακολούθα τον δρόμο σου, τον δρόμο των πλανοδίων…
Α. Φασιανός
Μάρτιος 1998
Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ
Τον Χάρρυ Κλυνν τον γνωρίζω πολύ πριν γίνει φίλος μου. Πάντοτε με εντυπωσίαζε ο ανατρεπτικός, αλλά και ταυτόχρονα αυστηρά δομημένος τρόπος με τον οποίο σκέφτεται. Η μοναδικότητά του να επικοινωνεί. Η ικανότητά του να μας αποκαλύπτει χαμένες αλήθειες, καθημερινούς ήχους, εικόνες και κρυφές πτυχές του εαυτού μας. Με εντυπωσίαζε το αξιοθαύμαστο και πειθαρχημένο θάρρος του που πηγάζει από τη βαθιά γνώση και την ακόμα βαθύτερη παιδεία του. Το αναμφισβήτητο και πολύπλευρο ταλέντο του. Πιο πολύ όμως, με εντυπωσίαζε και με εντυπωσιάζει εκείνη η σπαρακτική τρυφερότητά του, που όσο κι αν προσπαθεί δεν κατορθώνει να την κρύψει. Πίσω από τον καυστικό του λόγο κρύβεται μια αιμορραγούσα ευαισθησία, μιασυνεχής αγωνία για τα κοινά, που την γνωρίζει κανείς μόνο όταν ζήσει, όπως κι εγώ, κοντά του.
Ο Χάρρυ Κλυνν είναι γνήσιος καλλιτέχνης. Ένα αληθινός επαναστάτης που τάραξε με το λόγο του την κοινωνική υποκρισία της εποχής του. Αργότερα με εντυπωσίασε και η πένα του. Ο άρτιος ποιητικός του λόγος. Και να που καλούμε τώρα να τον αντιμετωπίσω (!) και σα συνάδελφο, γιατί για όσους δεν ξέρουν ο Χάρρυ Κλυνν ζωγράφιζε και ζωγραφίζει. Ζωγραφίζει είτε με τα πινέλα του, είτε με τον ηλεκτρονικό του υπολογιστή, όπως μιλάει και όπως σκέφτεται. Με τόλμη και αρετή.
Ο Χάρρυ Κλυνν απέδειξε πως με οτιδήποτε καταπιάνεται έχει μια σημαντική. Τη σημαντική που περιέχει ο ίδιος ως άνθρωπος και ως δημιουργός. Γι αυτό και η ζωγραφική του είναι απλή, ουσιαστική, περιεκτική, απαλλαγμένη από στολίδια, εντυπωσιασμούς, τεχνάσματα και εύκολες λύσεις.
Με την ευκαιρία της έκθεσης ζωγραφικής του Χάρρυ έρχομαι να εκφράσω δημόσια για τον φίλο μου την αγάπη και την εκτίμησή μου για τη μεγάλη προσφορά του στο θέατρο, τη λογοτεχνία και τώρα στη ζωγραφική. Τη ζωγραφική που έχει την ωριμότητα ενός ανθρώπου που δε ζωγραφίζει για να γεμίζει τον ελεύθερο χρόνο του, αλλά για να συμπληρώσει τα όσα σημαντικά έχει να πει σε μια άλλη γλώσσα. Τη γλώσσα των χρωμάτων, που την βρίσκεις να υπάρχει απλόχερα παντού, από τον καθημερινό του λόγο έως τα σατιρικά κείμενα και τα ποιήματά του.
Γ. Σταθόπουλος
Μάρτιος 1998
